'' ήρθε η ώρα της φυγής...''

Πολλές οι σκέψεις, πολλές οι ανάγκες, πολλά τα ψέματα...μεγάλη η απάτη...
Αυτός ο γκρίζος κόσμος με κοροιδεύει μες στα μούτρα...μου την λέει κατάμουτρα χωρίς καμιά ντροπή...χωρίς να ξέρει...χωρίς να με ξέρει...
Ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκα για αυτό και δεν του χρωστάω τίποτα...τίποτα όμως...
Το κεφάλι μου είναι τόσο τίγκα που δεν ξέρω τι να γράψω...όλο πάω να αρχίσω κάτι και αμέσως μου έρχεται κάτι άλλο στο μαυλό...και πραγματικά δεν θέλω να σκέφτομαι τόσο πολύ...ώρες ώρες μου φαίνεται ότι θα ήταν προτιμότερο να μην νιώθω τίποτα και να κάνω την ζωή μου ξέρω γω...
αλλά αυτό δεν γίνεται...τι να κάνουμε...από την γέννα μου έμαθα να ζω με τους άλλους και να ζω για κάποιους από αυτούς..ποτέ δεν έζησα για την πάρτη μου..ούτε και πρόκειται...
Πότε δεν ήθελα να πω πως μετάνιωσα για πράγματα...μετάνιωνω για τα νιάτα μου που τρώγονται έτσι...μετανιώνω που αυτός ο κόσμος δεν με σηκώνει...και είμαι τόσο νέα ρε πούστη ακόμα...
δεν υπάρχει τέρμα στην απάτη όμως που συναντώ παντού...δεν υπάρχει τέρμα...μέσα σε ένα λεπτό ανατρέπονται ζωές...ανατρέπονται σκέψεις....ανατρέπονται τα πάντα...
Βαρέθηκα να γράφω μόνο για πράγματα στενάχωρα...
αλλά τελικά η πίκρα έχει μπει γερά στη φάση όλων...Οπότε τι με ρωτάς; γιατί με ρωτάς αν σε καταλαβαίνω; εσύ κατάλαβες; τίποτα δεν κατάλαβες..τίποτα δεν είδες...τίποτα δεν ξέρεις..και εσύ και κανείς...τίποτα δεν ξέρετε...όχι μόνο για μένα..αλλά ούτε για τους εαυτούς σας ρε...και μετά μιλάτε..μιλάτε και κρίνετε...με τι προσόντα ρε; με τι ψυχή; Με τόση σιγουριά αραδιάζεται πράγματα...και η ζωή η κουφάλα κάνει το κύκλο της και έρχεται και σας ρίχνει τη χλαπάτσα στα μούτρα σαν να σας λέει... ''λίγα ξέρεις, για λίγα να μιλάς...κατάλαβες; '' 
Ούτε και ξέρω τι λέω σήμερα..δεν ξέρω τίποτα αλήθεια...δεν ξέρω τι, ούτε το γιατί φίλε μου..
Ίσως φταίει που είναι βράδυ...και το βράδυ βγαίνουν όλα.. ότι μπορείς να κρύψεις τη μέρα παίζοντας το άνετος...το βράδυ σκάει μπροστά σου και κολλάει το μετωπό του στο δικό σου σαν να σε καλλεί να το αντιμετωπίσεις...και ύστερα να το σκοτώσεις, όπως θα έπρεπε να σκοτώσεις το φόβο σου...το φόβο που σε κάνει να φένεσαι ανθρωπάκι...Μάλλον αυτό φταίει... ότι δεν φοβήθηκα ποτέ μου...αν φοβόμουν έστω και λίγο δεν θα ήταν έτσι η φάση...και δεν μπορώ ρε να τα αφήσω πίσω όλα...θέλω να τα έχω μπροστά μου να τα πατάω συνέχεια...να τα έχω απεναντί μου και να νιώθω ζωντανή...μπορεί να δυσκολεύομαι και να θέλω να ξεφύγω από αυτό...αλλά δεν θα λακήσω έτσι έυκολα....
Παραλλήρημα...
χωρίς κανένα στήριγμα...κανένα...είμαστε ξεκρέμαστοι...κάπου η ζωή μας τελείωσε και δεν την πήραμε χαμπάρι..κάθε μέρα νομίζω πως είναι ξανά και ξανά μια επανάληψη...και αυτή η επανάληψη έχει πολλά κενά τα οποία συμπληρώνει η κάθε μέρα που περνάει..και έτσι έχει..έτσι πάει το θέμα..αυτό είναι..
ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΦΥΓΗ...αυτά επικρατούν...χάος γιατί δεν ξέρεις που πατάς και φυγή γιατί όλο τρέχεις να ξεφύγεις από τον εαυτό σου...και αν δεν αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου πως θα ζήσεις; πως θα χτίσεις ζωή; και εγώ δεν μπορώ στο έτσι...δεν το πάλεψα ποτέ το τίποτα..πάντα ήθελα να υπάρχει κάτι... το τίποτα είναι για τους πουθενάδες...
Και η αλήθεια είναι πως βαρέθηκα να σκαλώνω και να στραβώνω...θέλω να βρω το πάτημα μου, να πάρω τα χαμπάρια μου...να φτύσω όλη την αλήθεια που έχω μέσα μου και να ζήσω...
Έγω..εγώ που με βλέπετε...να ζήσω μαλάκες...ο,τι και να κάτσει...να τα φέρω τούμπα όλα και να ζήσω...
Δεν ξέρω πόσο θα τραβήξει αυτό και ως που...αλλά θα το κάνω για μένα...χόρτασα από το άκυρο και ήρθε η ώρα της φυγής...και αν αύριο δεν είμαι εδώ μη με ψάξει κανείς...αν αύριο είμαι απών από τη ζωή σου έχεις ευθύνη...και αν πάλι εγώ σε ψάξω και δεν σε βρω...η ευθύνη είναι δική μου...και η ντροπή επίσης όλη δική μου...
Το μόνο που θέλω από εσάς...από όσους με αγαπάτε έιναι να θυμάστε ό,τι δεν μάσησα ποτέ...
Υ.Γ...ΔΕΝ ΠΑΩ ΠΟΥΘΕΝΑ...ΑΚΟΜΑ..
Το νου σας...και τα μάτια σας στο φίδι...
Μαρία...

Εγώ και Εσύ...

                                              

Είναι μαγικό να κοιτάς πίσω....στα χρόνια....στα λίγα χρόνια σου....και να συνειδητοποιείς πως εκτός από την οικογένεια σου...ήταν εκεί...ακόμα ένας...ένας αφανής ήρωας...ο πιο καλός σου φίλος...ο αδερφικός σου φίλος....και αυτό είναι κάτι μαγικό...δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψεις όσα έχεις ζήσει και έχεις νιώσει...γιατί ό,τι πιο αγνό σε αυτή τη πουτάνα τη ζωή και την κοινωνία είναι η αληθινή φιλία...

Δεν ξέρω αν ήμουν τυχερή ή αν το άξιζα...όμως το έχω βιώσει...ξέρω πως είναι η πιο αγνή αγάπη...η αγάπη για τον άνθρωπο που μεγάλωσες μαζί του...έκλαψες...γέλασες...μανούριασες...και στα δύσκολα τον έβλεπες να παλεύει μαζί σου και να σου δίνει κουράγιο για να το πας όσο πάει...

Μεγαλώσαμε μαζί...από το νήπιο θυμάμαι...δυο πιτσιρικάκια...δεν ξέραμε τίποτα...πλάκα πλάκα όλα μαζί τα μάθαμε...αυτά τα πιτσιρίκια από τότε ήταν μια γροθιά κι ας ήταν μικρά...όποιος πείραζε τη μία...πείραζε αυτομάτως και την άλλη...αυτά τα πιτσιρίκια έμαθαν να μοιράζονται κάθε τους στιγμή...έμεναν κοντά θυμάμαι τότε...και όταν δεν ήταν μαζί έβγαιναν στο μπαλκόνι και μίλαγαν από μακριά...όταν έλλειπε η μία η άλλη ένιωθε μισή...Μάλωναν και μετά πάλι μαζί να παίζουν...αυτά τα πιτσιρίκια δεν θα τα ξεχάσω ποτέ...ήταν η αγνή πλευρά μας...

Τα χρόνια πέρασαν...και να που καβατζώσαμε τα 20 και συνεχίζουμε...αυτά τα 15 χρόνια που πέρασαν ούτε 1 δεν μας βρήκε χώρια...τι κι αν δεν μπορώ να σου μιλάω πια από την αυλή μου και εσύ να είσαι στο μπαλκόνι σου...τι κι αν για λίγο καιρό έμενες μακριά..ούτε αυτό κατάφερε να μας χωρίσει...πάλι μαζί...πάντα μαζί...Δεν ξέρω πως έκατσε όλο αυτό...και ούτε με νοιάζει να μάθω...μου φτάνει που είσαι εδώ και είμαι εδώ σε κάθε λούκι...σε κάθε μέρα που νιώθω τον κλοιό να στενεύει...σε κάθε φορά που νιώθω ότι πνίγομαι...σε κάθε φορά που θες τη παρέα μου...σε κάθε φορά που σκουπίσαμε η μία τα δάκρια της άλλης...δεν ξέρω αν ακούγεται μελό...σίγουρα έτσι θα φαίνεται...αλλά δεν με νοιάζει...

Και τι δεν έχουμε δει παρέα...και τι μαλακία δεν έχουμε κάνει....χρόνια γεμάτα χαμόγελα...συγκινήσεις...μουσικές...ξύδια...ξενύχτια...μανούρες...δάκρυα χαράς και λύπης....χρόνια αγώνα πρώτα με τους εαυτούς μας και μετά με όλους τους άλλους...πάντα ξέραμε ότι είμασταν εμείς και οι άλλοι...πάντα ξέραμε ότι είμασταν οι δυο μας σε όλα...και στα καλά και στα άσχημα...ποτέ δεν βασιστήκαμε πουθενά...τους αγαπούσαμε και τους αγαπάμε όλους...αλλά ξέρουμε...

Τι να πρωτοθυμηθώ; τα χρόνια πέρασαν τόσο γρήγορα...που δεν κατάβα πως...Σε αυτά τα χρόνια έμαθα τόσα πολλά, έζησα άλλα τόσα και έχω να ζήσω άλλα τόσα και τα διπλάσια...και το μόνο που γουστάρω είναι να είσαι κάπου σε μια γωνιά...γιατί τόσο διακριτική ήσουν πάντα...και να με βλέπεις...και να σε βλέπω και εγώ...και να στα χώνω και να μου τα χώνεις...και όταν μου τα χώνεις να με κοιτάς και να σε κοιτάω στα μάτια...Αυτό ήταν πάντα η αρχή μας...να κοιτάμε στα μάτια...να μην φοβόμαστε...και το θέμα είναι πως αυτό το μάθαμε μαζί...μάθαμε να μη μασάμε και να μην κοιτάμε χαμήλα...τσαμπουκάδες δεν είμασταν ποτέ...ούτε το παίξαμε..και όσοι μας ξέρουν, το ξέρουν αυτό...απλά αυτό που θέλαμε είναι να γίνουμε δυο αληθινοί άνθρωποι..που ό,τι λένε να το εννοούν...να μιλάνε ντόμπρα με όποιο τίμημα...και να νιώθουν...Όποιος βέβαια μας ήθελε απέναντι του το είχε...και θα το έχει...γιατί δεν ξέρω πόσοι το λένε και πόσοι ακόμα περισσότερο το εννοούν...αλλά εσύ ξέρω πως θα έδινες το αίμα σου για κάποιον που αγαπάς και το ίδιο θα έκανα και εγώ...και αυτό είναι το μεγαλείο της φιλίας...όσοι δεν το έχουν νιώσει μέσα τους νομίζω πως είναι πολλοί κενοί και δυστηχισμένοι...

Δεν ξέρω τι μας περιμένει αύριο...το μόνο που ξέρω είναι πως θα είσαι εκεί και θα είμαι εκεί...και εμείς με την σειρά μας θα είμαστε με όλους τους άλλους...αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν...Θέλω να γεράσουμε παρέα μωρή κωλόγρια και στα γεράματα να πορωνόμαστε με ραπ και καυλοκίθαρα και να τα πίνουμε χωρίς έλεος...χαχα! Αυτά τα σχέδια έχω...απλά να είμαστε εκεί...γερές και δυνατές...γιατί αν κάποια δεν είναι δεν θα είναι ούτε η άλλη..για αυτό το νου μας....το νου μας παντού...το νου μας στις κουφάλες γύρω πάνω από όλα...το μόνο που θα μας σώσει είναι η αλήθεια μάγκα μου...οι σκιές τον πούλο..

Σου είχα πει μια κουβέντα κάποτε...μάγκας σαν και σένα δεν υπάρχει...ξέρεις τι σου έχω πει...και αυτό μετράει...εγώ έμαθα και μαθαίνω από σένα και ας είμαι μέσα στα βιβλία συνέχεια...να το θυμάσαι αυτό...Πάμε λοιπόν για πιο σπουδαία και πιο μεγάλα κουφάαααααλα!

 Από μικρά παιδιά μαζί...μεγαλώνοντας σε χρόνια ξένοιαστα κι ανέμελα...δέσαμε τα όνειρα μας...σε μιά αλυσίδα κοινή που ρίζωσε μέσα στις ψυχές μας...
Ζήσαμε τόσες στιγμές από μικρές..κι αυτό είναι που μας κάνει να νιώθουμε πραγματικά σαν ''ΑΔΕΡΦΈΣ ΨΥΧΈΣ''
Είσαι εδώ...κι είμαι εδώ..κάθε στιγμή...ώρα...και λεπτό...έστω και σαν σκέψη στο μυαλό...αυτό για εμάς είναι αρκετό...γιατί ξέρουμε τι νιώθουμε η μια για την άλλη...κι αυτό αν εκφράζεται με λόγια λέγεται ''ΑΓΆΠΗ ΜΕΓΆΛΗ''...που σίγουρα δεν μπορούν να καταλάβουνε οι άλλοι...
Όσοι κι όσες πέρασαν και περνάνε απ'την ζωή μας...πάντα τους δίνουμε κέρασμα αυτό που μας περίσσευε...και μας περισσεύει πάντα...''ΑΓΆΠΗ..ΕΙΛΙΚΡΊΝΕΙΑ..και ΜΠΈΣΑ...''να μας θυμούνται πάντα...κι όσοι στη πορεία δεν το αξίζουν...τους κάνουμε στη μπάντα...γιατί εμείς είμαστε αλλιώς...κι αλλιώς...έχουμε μάθει...βαδίζουμε σε έναν δρόμο γεμάτο συναισθήματα και πάθη...με προορισμό το λάθος και σωστό...μαζί μας πάντα κουβαλάμε τον καλό και τον κακό μας εαυτό...όμως εσύ διαλέγεις για αυτό...ό,τι δίνεις παίρνεις μάγκα μου...κι αυτό για εμάς είναι το πιο σωστό...
Σαν μια γροθιά...από παιδιά...σπάμε...ό,τι θέλει να μας σπάσει...δεν μας αγγίζει τίποτα...και καμιά ΚΟΥΦΆΛΑ δεν μας σκιάζει...

Μη μασίσεις ποτέ...εγώ είμαι εδώ ρε...

Το νου σου Μαράκι μου!

σ'αγαπώ...

Μαρία....