Κάτι σαν ποίημα της στιγμής...

Ποτέ δεν είχα προφίλ χαμηλά

δεν ξέρω τι θα πει να μιλάς σιγά...

πάντα φώναζα δυνατά με κάθε τίμημα...

κι ας γυρνούσε εναντίον μου, ήταν δεκτό το κάθε χτύπημα...

Φύλαγα για μένα μόνο τα καλά...

δεν θέλω πολλά...

μου αρκεί η θέα και ένα τσιγάρο...

να ξεφύγω από όσα θέλουν τη ψυχή μου να κάνουν βράχο...

δεν ξέρω αν θέλω να υπάρχω...

γιατί ακόμα παλεύω να ανασάνω....

Με καταλαβαίνεις..;

ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη σε αυτά που δείχνει ο καθρέφτης...

σχεδόν πάντα βγαίνει ψεύτης....

και το βλέμμα είναι ο φταίχτης...

ξέρεις πως έτσι δεν ξεμπλέκεις...

τι άλλο να σου πω; πήγε κιόλας 3...

ποτέ σου μην κρυφτείς...

σπρώξε προς τα έξω όσα θες να πεις...

δεν έχει σημασία πως θα την δεις

αρκεί ποτέ για τον εαυτό σου να μην ντραπείς...

μη μου λες θα το σκεφτείς...

ο κόμπος φτάνει στο χτένι...

κοίτα μη χαθείς...μην σε απαρνηθείς...

τίποτα άλλο δεν έχεις να το ξέρεις...

το χειρότερο θα έρθει όταν εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου θα την φέρεις...

τότε μην πεις πως υποφέρεις...

Δεν γυρνάνε τα ρολόγια,

όλα είναι ίδια και τα λόγια μου πιο λίγα...

το μόνο που θέλω είναι να φύγω

δεν ξέρω όμως από που θέλω να ξεφύγω...

βαρέθηκα μάλλον να το ψάχνω και επέλεξα μονάχα να ανασάνω...

θέλω να βάλω το τέρμα εδώ...

μέχρι να ξανάρθω...