Κατεβάστε δωρεάν τα Project του Αντάρτικου...

Link για download της προσωπικής δουλειάς του Dave από Φράξια που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 2012 με τίτλο:       Δεν με ρώτησε κανείς...
           

 

http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fdb.tt%2FcFeEcdvz&h=VAQEkGVKV

-Production: Tasou-lee [Insomnia]

-Lyrics/Vocals: Dave [ΦΡΑΞΙΑ]

-Mix: Tasou-lee [Insomnia]

-Κατεβάστε επίσης το Project που επιμελήθηκαν οι Φράξια με συμμετοχές των Παράξενων-Παράνομων, των Insomnia και του Dj Oki One...

Εδώ το Promo βίντεο:
https://www.youtube.com/watch?v=5M7LZeOB4GY&feature=player_embedded

Οδυνηρές κραυγές από τις σκοτεινές γειτονιές...

 http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fdb.tt%2FImQEHXtj&h=VAQEkGVKV

                                        

                                  

                                                                                        

Τις παραγωγές ανέλαβαν οι εξής:

-Dj Oki One (Παράξενοι Παράνομοι)

-D.K (ΦΡΑΞΙΑ)

-Tasou-lee (Insomnia)

-Rospy L

To artwork του εξωφύλλου ανέλαβε ο Vlosba Kasbe.

Βρείτε τους στο Facebook:

ΦΡΑΞΙΑ: 
http://www.facebook.com/pages/%CE%A6%CE%A1%CE%91%CE%9E%CE%99%CE%91-FRAXIA-%CE...

Παράξενοι-Παράνομοι:
http://www.facebook.com/paraxenoiparanomoi

Ιnsomnia:

  http://www.facebook.com/pages/Insomnia-472-/249894455040296

-Επίσης τσεκάρετε το Blog του Aντάρτικου το οποίο περιέχει την προσπάθεια όλης της ομάδας...Εκεί θα βρείτε κυκλοφορίες, project, άρθρα, φωτογραφίες, και άλλες θεματικές....

 http://renegadesofrap.blogspot.gr/

-Στηρίξτε με ένα like στη σελίδα μας... 

 https://www.facebook.com/pages/Renegades-of-rap/104632566349011

Κάτι σαν ποίημα της στιγμής...

Ποτέ δεν είχα προφίλ χαμηλά

δεν ξέρω τι θα πει να μιλάς σιγά...

πάντα φώναζα δυνατά με κάθε τίμημα...

κι ας γυρνούσε εναντίον μου, ήταν δεκτό το κάθε χτύπημα...

Φύλαγα για μένα μόνο τα καλά...

δεν θέλω πολλά...

μου αρκεί η θέα και ένα τσιγάρο...

να ξεφύγω από όσα θέλουν τη ψυχή μου να κάνουν βράχο...

δεν ξέρω αν θέλω να υπάρχω...

γιατί ακόμα παλεύω να ανασάνω....

Με καταλαβαίνεις..;

ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη σε αυτά που δείχνει ο καθρέφτης...

σχεδόν πάντα βγαίνει ψεύτης....

και το βλέμμα είναι ο φταίχτης...

ξέρεις πως έτσι δεν ξεμπλέκεις...

τι άλλο να σου πω; πήγε κιόλας 3...

ποτέ σου μην κρυφτείς...

σπρώξε προς τα έξω όσα θες να πεις...

δεν έχει σημασία πως θα την δεις

αρκεί ποτέ για τον εαυτό σου να μην ντραπείς...

μη μου λες θα το σκεφτείς...

ο κόμπος φτάνει στο χτένι...

κοίτα μη χαθείς...μην σε απαρνηθείς...

τίποτα άλλο δεν έχεις να το ξέρεις...

το χειρότερο θα έρθει όταν εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου θα την φέρεις...

τότε μην πεις πως υποφέρεις...

Δεν γυρνάνε τα ρολόγια,

όλα είναι ίδια και τα λόγια μου πιο λίγα...

το μόνο που θέλω είναι να φύγω

δεν ξέρω όμως από που θέλω να ξεφύγω...

βαρέθηκα μάλλον να το ψάχνω και επέλεξα μονάχα να ανασάνω...

θέλω να βάλω το τέρμα εδώ...

μέχρι να ξανάρθω...

Βουτιά...

Δεν ξέρω αν το βλέπω και το ζω μόνο εγώ...αλλά παίζει πολύ πόνος γύρω...και αν όχι πόνος τότε πολύς προβληματισμός...Και ας βρεθεί κάποιος να μου πει ότι κάτι έχει αλλάξει...λοιπόν, σε ακούω...πες μου τι έχει αλλάξει τελικά εδώ γύρω..Τίποτα...ούτε 20 δεν είμαι ρε φίλε και νιώθω ότι γερνάω...Θέλω να τα χώσω πολύ άσχημα αυτή τη στιγμή...δεν ξέρω από που να αρχίσω...μήπως και πάει κάτι σωστά; όλα με το ζόρι στρώνουν..μερικές φορές εύχομαι να μην σκέφτομουν και τόσο πολύ...ίσως κάνει κακό τελικά...

Το χάσαμε αλήθεια...φίλε, αδελφέ, γείτονα, γνωστέ και άγνωστε...κάτι μας κρατάει μακριά από το νόημα...είναι μάλλον που σα λαός συνηθίσαμε να είμαστε ραγιάδες και υποτακτικοί...ΟΧΙ ρε δεν είμαι περήφανη για τη χώρα μου....Σκατά στα μούτρα μας...Μας έχω σιχαθεί...εθιστήκαμε στη βία και στο μίσος για όλα...και πρώτα από όλα για τους ίδιους μας τους εαυτούς...για αύτο είμαστε έτσι και ζόυμε όπως ζούμε...από τα κόμπλεξ μας...γιατί προσπαθούμε να καλύψουμε την μαλακία που μας δέρνει...Δεν αγαπάμε αληθινά, μόνο συμβιβαζόμαστε..γιατί έτσι μάθαμε...Το παίζουμε γνώστες των πάντων, έχουμε άποψη για όλα και την λέμε και ξεχνάμε τα κέρατα μας...και τα λάθη που κάνουμε...

Κοιτάμε μόνο τη πάρτη μας...αυτό είναι που με εξοργίζει...γιατί πάντα είχα φιλότιμο και με ό,τι μπορούσα βοηθούσα....και μερικοί όταν εγώ χρειάστηκα έκαναν τους κινέζους...είσαι καλός μέχρι εκεί που είσαι κομπλέ για τους άλλους...ένα λάθος να κάνεις βγαίνεις εκτός...όσο και αν έχεις συγχωρέσει εσύ στο παρελθόν...αλλά....δεν συγχωράω..απλά ξεχνάω...θέλω και ξεχνάω...

Μπορώ να λέω για ώρες...για ποιο να πρωτομιλήσω; για τις σάπιες συνειδήσεις;

την αρρώστια και τη παράνοια που τρώμε στη μάπα; για ποια; Όλα είναι επιφανείακα...και όποιος κάνει καμία βουτιά πιο μέσα σπάει τα μούτρα του....Θα μπορόυσα να λέω για όμορφα πράγματα τώρα..γιατί υπάρχουν...αλλά είμαι τόσο φορτωμένη που βλέπω πως ο πάτος δεν έχει τελειωμό...Δεν μπορώ να δεχτώ πως όλα είναι βιτρίνα...θέλω να τη σπάσω και να την κάνω θρύψαλα...Βαρέθηκα τη κοινωνία...και με τη ζωή που κάνω προσπαθώ να την αλλάξω γιατί δεν μαρέσει...δεν είμαστε αυτό...τ' ακούς;

Δεν θέλω να πιστέψω πως χάθηκε ο αγώνας...και πως ζούμε ό,τι μας αξίζει...τουλάχιστον σε μένα και σε ανθρώπους που σκέφτονται λίγο παραπάνω δεν μας αξίζει αυτός ο κόσμος...για αυτό και του το κρατάμε του κόσμου αυτού...όπως λέει και ένας στίχος...Αν είχαμε λίγο παραπάνω τσαγάνο θα τα φέρναμε τούμπα όλα...και όλα αυτά δεν τα είδα τώρα που μεγάλωσα λίγο..από πιτσιρίκι μισούσα την αδικία που έβλεπα έξω...πάντα με έτρωγε ένα γιατί...γιατί κάποιοι να έιναι ριγμένοι πάντα και κάποιοι να έχουν τον έλεγχο...Γιατί ο δικός μου ο πατέρας να έχει φτύσει αίμα τόσα χρόνια και να μην έχει όσα αξίζει ο ιδρώτας του; Βαρύς ο λόγος μου ε; εντάξει ας μιλήσουμε για το νέο σχήμα Καρρά-Πάολα-Παντελίδη...

Το καλύτερο που έχετε να κάνετε...είναι να σταματήσετε να δείχνετε πως ενδιαφέρεστε και πως νιώθετε...αργά ή γρήγορα θα σας πατήσουν...Μας θέλουν σκυλιά..μας θέλουν ηλίθιους...αμόρφωτους...φασίστες, ρατσιστές, ασυνείδητους και γεμάτους μίσος...

Όσο προωθούν το εύκολο...θα κυνηγάω το δύσκολο..έτσι σε πείσμα...κι ας τραβήξω ζόρια...δεν περιμένω το καλύτερο...είμαι έτοιμη για το χειρότερο...τίποτα δεν μου χαρίστηκε...και όσοι με ξέρουν...ξέρουν... έμαθα να αγωνίζομαι για να καταφέρω κάτι..Όσοι βοήθησαν, βοήθησαν με την αγάπη τους...αυτό φτάνει...Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που με νιώθουν...και βλέπουν τα ίδια γύρω τους...και θέλω να τους πω να βρουν την λύτρωση τους...όπως μπορεί ο καθένας τους...για μένα λύτρωση είναι η μουσική...εκεί μπορώ άλλοτε να φεύγω...και άλλοτε να αντιμετωπίζω τα δαιμόνια μου...και αφού εγώ δεν κάνω μουσική...αυτά που νιώθω τα λέω μέσα σε λίγες γραμμές...Αν έπιασες κάτι από όλα αυτά...ένιωσες και τη φρίκη μου...Συνήθως δεν είμαι τόσο απαισιόδοξη και τα βλέπω όλα καλά...όταν όμως κάνω τη βουτιά στην αλήθεια που λέγαμε πριν...τότε το θέμα δεν είναι τόσο απλό και φωτεινό...

Και εσύ....μη μιλήσεις...χτίζεις μια κόλαση και μέσα της θα καταλήξεις...

Το νου σας...

Μαρία...

by Ανυπότακτο στοιχειό